Kız kardeşlerimin küçüğü (12) mektup göndermiş, sayfa kenarları yakılmış. Bir de kağıda sarılı ufak iki hediye... Ben birini çiçek tohumu sandım önce. Meğer mektupta bahsettiği, karanlıkta yanlışlıkla basıp ayağını incittiği kirpi yavrusunun, sandaletinden çıkardığı dikenlerini postalamış. Aynı dikenler okyanus aşıp benim elime de battı. Ağladım ama parmak uçlarımın acısından değil. Çocuk dünyasının inceliği yüreğime dokundu ve bir de bitemeyen özlem. Hem de tam Nil'e saldığım bir salın yine bana geri döndüğü haberini almışken. Olsun, bir şey isteriz ama gerçekleşmezse de artık aynı halde değilizdir. Hayat yolunun dikenlerine panzehir gibi geldi zarfın içinden parmaklarıma ulaşan kirpi dikenleri.
