Kral Konya ovası gibi düzlükte durup burası benim labirentim demiş zamanın birinde. Düzlük karmaşadan daha bilinmezlikle dolu çünkü. Daha savunmasızız düzlükte ve yön duygusu çölde ve ovada imkansıza yakın. Labirent insan yapısı, çöl daha karmaşık bir labirent, doğa. Çölde yolunu kaybeden daire çizer. Farklı meşguliyetlerle parçalara ayrılmamış zaman da öyle. İç monologlarımız ve dış konuşmalarımız da öyle zaman zaman. Bu daire çizme olayıyla ilgili geçen bir şey okudum. İnsanın hangi ayağı daha baskınsa onun tersi istikametine daire çizermiş. Zamanı nasıl değerlendireceğimizi bilemediğimiz demlerde de, yer çekimi kayboluyor gibi. Dümdüz bir monolog ovasında da belki en zayıf yönlerimize doğru en baskın içsel ayağımızla içimizde daireler çiziyoruzdur.
