Birkaç mısranın ardına düşüp böyle bir şiirle karşılaşmak günün ikramı olsun.
mısra şuydu:
"Kapat serin-iyilik dolu
ellerinle yara denen her yeri-
kanasınlar diye derine dogru"
Şiirse Geceye Türkü
Georg Trakl
doğup da bir soluğun gölgesinden
dönüşüyoruz işte bir terk edilmişliğe
ve biziz sonsuzlukta yitip giden,
kurbanlar gibi adandığını bilmeden neye.
tek şey yok bize uysun öyle dilenciler gibi,
biz çılgınlara o kapalı kapıda.
fısıltımızın yitip gittiği,
sessizliği dinliyoruz körler gibi orda.
yolcuyuz işte yok bizde hiçbir erek,
bulutuz, rüzgarla sürüklenen,
çiçeğiz, ölümün soğuk ikliminde titreyerek,
koparılmayı bekleyen.
bende gerçekleşsin en son acılar bende,
sizi kovmam, siz ey karanlık güçler.
giden bir yolsunuz işte büyük sessizliğe,
adımlarız bu yolu, önümüzde o en soğuk geceler.
nefesiniz yanmaya daha çok iter beni,
ey sabır! yıldız söner, düşlerse kayıp gider
o dünyalara, ki bizden esirgerler ismini,
ve onlarda düş kurmadan yürüyebiliriz bizler.
sen ey karanlık yürek, sen ey karanlık gece,
kim yansıtır o en kutsal derin yanlarınızı,
ve kötülüğünüzün son uçurumlarını?
maskeyse katılaşır acımızın önünde-
acımızın önünde, sevincimiz önünde
içi boş maskelerin taşlaşmış gülüşü ey,
onda kırılmıştı da dünyaya ait herşey,
ve kendimiz bile değildik bilincinde.
ve karşımızda yabancı bir düşman,
alay eder, ölerek varmak istediğimizle,
ki türkülerimiz daha mahzun duyulur böyle
ve karanlık kalır, içimizde ağlayan.
sen şarapsın, sarhoş eden o nesne,
şimdi kanamaktayım en tatlı danslarla
ve çiçekten taç yapmak zorundayım acıma!
budur en derin arzun, ey gece!
ben bir harpım senin koynunda,
savaşır şimdi son acılarım için
kalbimde yer eden karanlık türkün
ve beni sonsuz kılar, özden yoksun olsa da.
derin huzur- ey huzurların en derini!
sesi çıkmıyor işte hiçbir dindar çanın,
tatlı acılar annesi seni-
ölümle yaygınlaşmış senin barışın.
kapat serin ve iyilik dolu
ellerinle yara denen her şeyi-
kanasınlar diye içeri doğru-
tatlı acılar annesi seni!
suskunluğum senin şarkın olsun ey!
hayat bahçelerinden ayrı düşen,
umarsızın fısıltısından sana ne?
bende olmaya bak adı olmayan sen-
ki düşsüz olarak konmuştun bana,
sanki ses vermeyen bir çan,
tatlı bir gelin sanki acılarımda
ve sarhoş afyon benim acılarımdan.
çiçeklerin ölümünü duyuyordum derinden
ve karanlık iniltisini kayaların
ve bir türküyü çan ağzından dökülen,
geceyi ve bir sorusunu fısıltının;
ve bir yürek- ah ölümcül kangren,
ötesinde umarsız günlerinin.
karanlık sessizce öldürdü beni,
ölü bir gölgeydim gün boyunca-
o an terk edip genelevi
çıktım geceye doğru dışarıya.
şimdiyse suskunluk var kalbimde bir tek
o da duyumsamaz sıkıcı günü-
ve dikenler gibi sana doğru gülerek,
gece- hep ve hep !
ey gece, acımın önündeki sessiz kapı sen,
kan kaybediyor bu azgın yara
ve acının baş döndüren çanağı eğilmiş tam tamına!
ey gece, hazırım ben!
gece, sen ey unutulmuşluk bahçesi
dünyaya kapanık parıltı yoksulluğumun etrafında,
asmalar sararır, solar dikenli taç da,
gel ey, zamanların en yücesi!
eskiden gülmüştü şeytanım, benim de,
parlayan bahçelerde bir ışıktım o zaman,
ve arkadaşlarım vardı oyundan ve danstan
insanı sarhoş eden aşk şarabım, bir de.
eskiden ağlamıştı şeytanım, benim de,
sancıyan bahçelerde o zaman bir ışıktım,
ve kibirsizlikti benim arkadaşım,
parıltısı ışık saçan yoksulluğun evine.
şimdiyse ne ağlar ne de güler şeytanım,
kaybolan bahçelerim bir gölgesiyim ben
ve ölüm karanlığı arkadaşım varken
suskunluğu boş gece yarısının.
benim zavallı gülüşüm, seni isteyen,
hıçkırık dolu şarkım karanlıkta yitip giden.
artık varmak istiyorum ben yolumun sonuna.
bırak da gireyim katedraline izin ver
eskisi gibi, bir çılgın, saf ve dindar,
ve sessizce taparak önünde durup sana.
o derin gece yarısında sen
ölü bir kıyısın suskun denizde,
ölü bir kıyı: hiçbir şekilde!
o derin gece yarısında sen
o derin gece yarısında sen
bir göksün, yıldız olup yandığın,
bir gök, artık doğmadığı hiçbir tanrının,
o derin gece yarısında sen
o derin gece yarısında sen
dölleyen değilsin tatlı rahimde,
ve öz’ den yoksun, oluşmamış işte!
o derin gece yarısında sen
