Şimdilerde
hatırlıyorum da, nedense çocukken benden küçük kardeşlerim bana
acımasızca vurup, çokça canımı acıttıklarında onlara mizacım gereği kaba
kuvvetle karşılık vermeye kıyamadığımdan annemler eve gelene dek
saatlerce kör olma taklidi yapar kardeşlerimi vicdan azabından
ağlatırdım. Bana ev içinde yürümem için yardım ederlerken sürekli oraya
buraya çarparak durumu daha da trajik hale getirirdim. Psikolojiye olan
ilgim o dönemlere dayanıyor demek ki. Fakat şuan düşünüyorum da, insanın
etinin acısı çok daha çabuk geçiyor. Fark etmeden belki de daha
acımasız davranmışım. Kendi hayatımdaki ruhi darplara bakınca insanın
gözüne kaba kuvvet daha zararsız gözükebiliyor. Dilsizmütercim2011
