ben nerede bitiyorum, sen nerede başlıyorsun belli değil
bir deniziz; başucunda kıpkırmızı bir güneş
ayrılınca nereye gidiyoruz, kavuşunca nereye belli değil
nerede uçar, nereye konar, belli değil ellerimiz
uzaklığı dokuyoruz zamanın tezgâhında
son ilmikle beliriyor kavuşunca desenimiz
döllenmiş çiçek gibiyiz güneşini bulan dünya
sanki gülen yüzlerde bahar hep biziz
sen; ben, ben; sen, olduğumuzu unutunca ayrılık
ayrılık ve kavuşmayı unutunca biriz
biriz; varsın solumuzda rakamlar olursa olsun
sağımızdan hiçbir zaman gölge bile geçmemiş
çoğul eklerinin olmadığı dildeniz
kendimizden başka yere düşmez asla gölgemiz
ayrı ayrı yollarda yürüsek de
aynı evde kendimizi bekliyoruz kendimiz
ne güzel! evimizin duvarları aynadır
o aynadan bu aynaya gider gider geliriz
ben sen biter o halde
o âşikâr sırrı ölürüz söylemeyiz
rüzgârla perdelerde salınsa da resmimiz
resmimizin zarfında gizli durur ismimiz
ne ben varım ne de sen med cezir sularında
şaka yapıp duruyor, o tek, o muzip deniz
mürsel sönmez
