eskiden bir zamanlarda
kürek çekerdim
aldırmadan nereye gittiğime,
yanaşmak üzereyken kıyıya
uzun uğraşlardan sonra,
döner bir başka tarafa giderdim
yaklaşınca teknem iskeleye
vazgeçerdim bu yeni hedefimden de
henüz çok gençtim, inanırdım zamanın
tükenmeyen bir kaynak olduğuna
kalbim bir közdü, kül bağlamamış
uzaktan seçilirdi ateşim
hızla gezinmek, çarçabuk anlamak
sabır sokulmazdı yanıma
kıvam nedir bilmez
hüner doğuştan gelir sanırdım
sonra bulutlar geçti
sular hayli sert aktı bir zaman
yeşil dalları kabuk bağladı meyvelerin
göründü bir gün bana
kaynağın dibindeki kum
yüzen kımızı balıklar arasından
yitirdiğim hayeller, anılar, eşyalar
yosun tutmuş enkaz endamıyla.
akranlarıma baktım
suyu bulandırıyorlar gizlice
kaçınmak için kaynağın bitimini görmekten
anladım o gün yaklaşmakta olanı
pazularımın kürekleri zorlamadığını
ben daha kaç kıyıya çıkarım
kaç bahar görürüm, kaç kış
savurganlıkla tükenmiş kaynağın suyu
tanıdım işte o anda gelen konuğu
üzüldüm akranlarımın hilekar telaşına
oturdum kaynağın başına, ağladım
baktım bereketli bir el değdi omuzuma
usulca kımıldanıp gürleşti kaynağım
sarı sandallar gördüm, mavi kumsallar
üç gün üç gece ağırladım konuğumu
dedim, bakmam bir daha unutmak üzere.
gökçen zorcu "konuk" adlı şiiri.
