Bianet :: “Annem Ağlıyordu; Hasan Dayımı Bulamıyorlarmış”

 "…hasan dayım, çocukluğumun sevimli insanı………

…çok sevimli biriydi, fotoğraflarındaki gibi güleçti. biz yeğenleriyle çok oynardı, boğuşurdu.

…birden hasan dayım yok oldu………

…8 yaşındaydım. bayrampaşa’da yaşıyorduk. aileden biri telefon edip haber verdi. annem ağlamaya başlayınca ben de korkarak ağlamıştım... annem hızlıca 'hasan dayını bulamıyorlarmış' diyerek çıkmıştı evden...

…55 gün sonra hasan ocak’ın cansız bedeni bulundu………

…cenazeye götürmemişlerdi beni. kaldırabileceğimiz bir şey değildi…

…yara öyle büyük ki, nasıl etkilendim diye kendinize dönüp bakamıyorsunuz. şimdi bakınca o durumdaki küçük bir kızı algılayamıyorum bile…

…vücudunun yaralı olmasını, işkencelere uğramasını hiç yakıştıramıyorduk. onun bedenine nasıl zarar verdiklerini hayal etmeye çalışıyordum. bunu hayal edince, gün içinde gördüğünüz dayınızla bu hayaldeki birbirinden ayrılıyor, onu öyle hatırlamak istemiyorsunuz………

…çok kapanıyordum içime. bir insanın gözaltına alınıp kaybedilmesini, daha sonra cesedinin bulunmasını ne yaşıtlarım ne çevremizdekiler anlayabilirdi……...

…büyükler mücadelesini veriyordu ama biz kimseye anlatamıyorduk derdimizi.

…27 mayıs 1995’te ilk cumartesi oturmaları başladı.

…saldırı olduğu bir günü unutamıyorum. birden meydanın önünde toz kalktı, her polis birini alıyordu. ben arada kalmıştım, beni elden ele meydandan çıkarmışlar, teyzem de beni bir dükkana getirmişti. teyzem hariç herkes gözaltına alınmış, geceyi nezarethanede geçirmişlerdi...

…annen, teyzen polisin elinde... o zaman gözaltılar şimdiki gibi değildi... çıktıklarında yeni bir hikaye ekleniyordu… gözaltındayken yanlarına gelip, 'sizi de hasan gibi yaparız' diyorlardı mesela…...... haksızlık üstüne haksızlığa uğradığınız ekleniyordu… toplasam haksızlıklar tarihi olur………

…en güçlü gördüğünüz insanlar mahvedilmeye çalışılmış……… hayata karşı korumasız hissediyorsun. eve girdiğin zaman güvendesindir ama bizim için değildi. gece yarısı ev basılabilir, karşıda polis bekliyor olabilir, telefonlar dinlenebilir………

…hasan dayımın üçüncü yılıydı, evde çizgi film izlerken telefonu elime aldım, bir ses geliyordu. 'ne oluyor?' deyince kapandı... en güvenilir olması gereken anım bile güvenli değildi. bu durumda insanlara, kendine güvenmekle ilgili sorunlarımız olmaz da ne olur ki………

…duyduğumuz işkenceleri nasıl yaptıklarını anlamaya çalışıyordum. çok da etkileniyordum. ailenin tüm bu yaşananlar içinde beni koruması çok mümkün olmuyordu...

…üzüntü öfkeye dönüşüyor.

…hiçbir zaman hiçbir polisle barışmadı hayatım. o yılların bize bıraktığı; üniformalılara, cebinde silah taşıyanlara, kendini statü sahibi görenlere, yaptıklarından hesap sorulmayan insanlara, egemen olmaya çalışan herkese büyük bir öfke.........

…kendimde gördüğüm zayıflık, kırılmışlık, güvensizlik, insanı toplum içinde kendini kötü hissetmesine yol açacak tüm duyguların nedeni devlet, devletin güç gösterisi, katletmesi, evi basmaları………

…hayatımızda yaşadığımız tek şiddet devlet şiddeti. üzerimde travma bırakan tek erk devlet... bu travma hayatımın kilit noktası. bunlar kişisel hayatlarımıza da siyasi hayatlarımıza da, devletin bir kurumuyla kurduğumuz bağa da yansıyor. pasaport kontrolünde, basit bir belge götürdüğümüzde…

...büyümüş olanlar biraz daha kaldırabilirler ama bununla büyümek zor…......

…en azından bizim mezarımız var. o önemli bir şey, bir su serpiliyor... bulunmamasıyla aynı şey değil... berfo anne kemikleri isteyerek gitti………

…bir insan evinden çıkıyor, bir daha gelmiyor. bunun genelleşmesi bile çok korkunç geliyordu. …mezar yapıp gömmüyorsunuz. o kişi varken, hiç olmamış gibi... nasıl bir insan bir anda hayattan yok olur?.........

…emniyete şuraya buraya gidiyor aileler, diyorlar ki 'yok'. bunu da anlayamıyordum. ailelerin zaman geçse de bekliyor olması beni en çok etkileyenlerdendi...

…ölümle kurulan bağ bellidir. yas tutarsın biter... bizim yasımız sanki bitmiyor, sürekli taze kalıyor. her yıl, 'o ölümsüzdür' sloganı attığımızda, onu yaşatıyoruz. böyle olunca da bu bitmeyen bir yas oluyor. buna benzer başka yaslar görünce bize olmuş gibi hissediyoruz.

…hasan dayımın bize bıraktığı en büyük şey bu galiba, ...başka acıları kendi acımız gibi hissetmek………

…meydanın bugünüyle ilk başladığı zamanı karşılaştırırsak, …o dönem zordu, mücadele de zor oldu. bugün mücadele daha rahat ama her dönemin işkenceleri farklı.

…umudumuz olmasa oraya gitmeyiz.

…mücadele acıya fırsat bırakmadı. ...acı öfkeye bile çevrilse, bir tarafta kırıklık, hüzün kalacak.........

…ailemizde bize arkadaş olan birini kaybettik.........
...hayatta olsaydı 40 küsur yaşlarında olacaktı......... belki bir çocuğu olacaktı, belki öğretmenlik yapıyor olacaktı………

…elimizden alındı. elimizden bir ömür alındı………………………

…devlet canımızı aldı.........
...ona hiçbir şekilde güvenmiyorsun. hasan’ın zamanında emniyet genel müdürü olan mehmet ağar cezaevinden çıktıktan sonra bu devletin demokrasi için bir şeyler yapacağına nasıl inanabiliriz ki?.........

…süreç barışa gidebilir ama önce devletin toplumla, bizimle barışması gerekiyor. geçmişin yüzleşmesini yapmadan süreç nasıl tamamlanacak ki?........."

(anlatan hasan ocak'ın yeğeni dilcan..., anlattıran, dinleyen ve yazan Beyza Kural...)

http://www.bianet.org/bianet/insan-haklari/146824-annem-agliyordu-hasan-dayimi-bulamiyorlarmis

* Kayıplar Haftası 2013 Söyleşileri