Yarın için bugünde umut beslemek genel bir insanlık rutini. Fakat benim yarına dair umutlarımın büyük bir kısmının yüzü geçmişe dönük sanki. Pek çok defa bugün için yarına gömülü bir umut besliyorum. Muhtemel bir gelecekte, geçmişe yani şimdinin bugününe dönüp dönüp içimde demlenmiş bir vaziyette, yaşadığımdan daha anlamlı, anlaşılmaya daha açık, derinleşmeye müsait, yıllanmış bir durulukta ve üzerinden yeniden geçildiğinde yarının bugününü de bereketli kılacak bir şeyler bulmayı umarak yol alıyorum. Kimi zaman en çok bu yüzden keçi boynuzu kıvamındaki bugüne sabrederken buluyorum kendimi.
