İbrahim Tenekeci'nin babas;ı evladım ağacı yaprağından herkes tanı,r önemli olan gövdesine bakıp ayırd edebilmek, dermiş. Ayrıca kendisi de bir yazısında kiraz ve vişne ağacını ayırd edemeyen şairlerden yana hayıflanıyor. Pek çok kıymetli yazısında buna benzer atıflar var. Babası daha kundaktayken öksüz kaldığından köyün bütün çocuklu kadınları kendisine süt anneliği yaptığından evlenecek çağa geldiğinde kimle evlenmeyi düşünse süt kardeşi çıktığından başka bir köye gitmek durumunda kalmış. Bizim için sıradanlaşan şeyler aslında ne büyük bir nimet ve kimbilir kimlerin yitiği. Aslında ağaçlardan, tabiatta yabancılığımızdan dolayısıyla kendimize, insana, Rabbe yabancılaştığmızdan, nasipsizliğimizden ve bunun doğruduğu mahçubiyetten söz edecektim. İbrahim Tenekeci'nin babasının başta aktardığım cümlesindeki ilk genelleme bile bizim çok uzağımızda. Kaçımız ağaçları değil gövdesinden, yaprağından tanıyabiliyoruz ki. En kısa zamanda imkan oluşturmaya çalışıp ağaçları, rüzgarları, toprağı ve tabiatı dah açok tanımak, tanışmak, halleşmek istiyorum. Ama kiraz ve vişneye dair ayrım bilgilerine kavanozun arkasından acınası bir şekilde bakmaya, ayırd etmeye çalışırken bu fotoğrafa denk geldim. Bir gün bir bahçem olursa böyle bir ağaç otağı ne de güzel olurdu. Bahçesi olanlara bu fikri bu vesileyle hediye edeyim. Çocukluğumun geçtiği neredeyse bütün mahalle kentsel dönüşüm ayağına yıkılmış. Güya yerine bir meydan yapılmış. Koca meydanda iğrenç aydınlatma sırıkları (sokak lambası diyemiyorum) dışında bir tane bile ağaç ekilmiş olsaydı belki hafızama dair bu kollektif katliamın acısı biraz daha köşeleri törpülü şekilde saplanırdı ruhuma. Allahtan Emirsultan mezarlığının inşaata "kazandırılmamış" kısmı şimdilik duruyor da birkaç boynu bükük ağaç görebiliyoruz. Ama bizim gibi zihniyete sahip toplumlarda insanlar bundan sonra artık anca ölünce ağaç altında gölgelenebilecek bundan sonra.
