Aylar, yıllar sonra, evet yıllar sonra, babamla görüntülü konuşma imkanını sonunda telefonlarına skype yüklettirip bulabilmişken, namaza 20 dakika kalmış cemaate gitmek için hazırlanmam lazım, dedi. Allahla her zaman görüşüyorsun, o kadar torpilim olsun ne zamandır görüşemedik, dedim. Yine de biraz konuşup gitti. Ben ilah/e olsam bu namazı asla kabul etmezdim. Cemaatle namaz kılma sevap bonusu da kredi kartı para puanı gibi gözüktü bir an gözüme. Cem olmak sanki illa cami cemaatiyle olabilecek bir şey. Nefret kusanından bir ateist olmamamın ne kadar emek istediğini ateistler değil de, Müslümanlar bir düşünsün derim. Ben sizin tapınmalarınızdan beriyim... İçi, günden güne çürüyen, çürüten, bedel ödermiş gibi hissettiren konfortmist ritüellerinizden... Önem sıralamalarınızı öpeyim. İyi ki ben tanrı manrı değilim, çoklarını helak manyağı yapardım, özellikle de monoton ritüelistleri. Ahlaki durumlar bir yana, bu kadar monoton tapınışlardan dolayı ya evreni ya kendimi imha ederdim sıkıntıdan. Tanrı her noksandan münezzeh argümanınızı şimdi hiç dinleyemeyeceğim. Bir fani olarak böyle daha şefkatliyim cidden.
