Dün akşam evin arka sokağında, yol kenarında bir dut ağacından az nasipleneyim dedim. Dallar hayli yukarıdaydı, kararmış olan dutlara uzanmaya çalışırken elim bir tanesine gitti. Uzak olduğundan rengine aldanıp, olgunlaşmış sandım. Ama o dut tanesi koparılmaya direnince anladım henüz olmadığını. Bu direnç o kadar hoşuma gitti ki. Küçücük bir dut, dalından sessizce bana sesleniyor, ben olmadım henüz diye tüm varlığıyla koparılmaya ayak diretiyor. Yediğim dutlardan çok onun hayata tutunuşunun, direncinin lezzeti bana iyi geldi...
