Ey iksir, ey iksir! Biliyor musun? bana neler ve neler öğrettin? Bilirsin. Ammâ, bilmezliğin siperine saklanmaktan da bir türlü geçemezsin.
Bana düşmanlıklar kadehinde sunulmuş dostlukları sen öğrettin. Bana puthaneler içinde gizlenmiş Kâbe'yi de sen gösterdin.
Kimyâ, simyâ, ne ola? Âlem halkı toprakları altın kılmaya uğraşırken, altınları toprak etmek zevkini de gene bana sen öğrettin.
Dünya denen nankör ele, nice binlerce ok verdin. Yüreğimi de karşısına nişangâh diktin. Vurdu. Vurdukça keyfi artıp tekrar vurdu. Kanamadı, kanamazdı. Zira vuran eli öpmeyi, sillelere gülmeyi de o sihirli dudağınla bana gene sen öğrettin ey gönül iksîri!
En ummadığım zamanda, en umulmaz ellerden gönlüme yaralar açtırdın. Oluk oluk kanları seyrederken, canımı yakana, yana yana duâ etmeyi de, bana gene sen öğrettin."
(Sâmiha Ayverdi, Dile Gelen Taş, s. 69)
