İçsel bir bunalımdan kaçınmanın bedeli er geç ödenir. " E. Cioran
foto: Igor Morski
İnsanların pek çoğunu genelde günlük randımanını düşürmemek için hayatın buhranlarını, akıl ağrılarını, ruhunu olgunlaştıracak sancıları uyuşturduğunu, ertelediğini, görmezden geldiğini görüyorum. Elbette bazen ben de bu gruba dahilim ama genelde müzmin sancılarımı ertelemek benim için pek mümkün olmuyor. (Böyle olduğunu düşünmem de, benim kimi sancılardan kaçmama vesile oluyordur belki de.) Tabi her içsel sarsıntının ve inşanın hakkını verebildiğim söylenemez ama sebebini anlayabildiğim ya da anlayamadığım, açıklayabildiğim ya da açıklayamadığım sancılarıma vefalı olmak belki de sürekliliğini sağladığım nadir şeylerden biri. Belki de bu yüzden de pek çoklarının sürekliliğinin konforunu yaşadığı şeylere de pek sahip/ait değilim.
