Kendi karnı aç olduğu her halinden belli amca annesi ölmüş yavru kediye süt almış itinayla besliyordu küçük bir damla şişesiyle. Bayezid Sahaflarının yakınında yanına diz çöküp laflamıştık ne güzel. Yüreğinden öpülesi insanlardan biri... "İnsanı sadece belli bir seviyeden görüp izleyince o seviyenin dışındakileri inkar etmek veya aşağılamak kendiliğinden oluşuyor. İnsanı her açıdan izlemek, sevilecek bir şeyler bulabilmek ancak aşağıda yanlarında durarak mümkün." Böylesi ayrıntıları yakaladıkça yaşama sevincim, şahitliğin verdiği mutluluk ve umudum artıyor.
Kedicik nasıl bir teslimiyetle gözlerini kapatmış, şefkat yeni doğmuş belki daha gözleri açılmamış bir kedinin bile görebileceği kadar aydınlığa sahip zira...
İnsanın bu kediyle yer değiştiresi geliyor. Ama o şefkatli ellerin yolundan gitme umudu da güzel...
