dünya denen rahim

Annemizin rahminden büyük bir acı ve sıkışmışlıkla bu dünyaya geldiğimizden, bilincimizin bu sancıyı unutmak için anne rahmindeki hayatına dair hafızasının üzerini örttüğüne ilişkin bir yorum okumuştum. Bu dünya da başka bir evrenin rahmi, annemizin karnında ne kadar özgürdük, ne kadar hareket alanımız vardı ki burada olsun?!. Bazen rahim duvarlarını tekmeliyoruz, bazen de ayrı yumurta ikizlerimizi incitiyoruz, hatta yiyiyoruz. Türlü türlü rahim kordonları boynumuza dolanıyor. Bazılarımız doğuştan ters yerleşmiş bu rahme. Bu haldaşlarıma hususi selam ediyorum. İşte şükür topal da olsa bir ruh atımız var, ona cesedimizin bu rahmin duvarları arasında sıkışmışlığına bakmaksızın binip arada dost yüreklere, yahut dingin ve ıssız mağarala uğruyoruz da biraz serinliyor bu dünya rahminin sancısı, harareti... Ben nicedir ruhumu bu ruh koğuklarından alamıyorum. Hoş bazen onların rahmin dşına taştıklarını düşünsem de pek çok defa bu rahmin tüm buhranları ruh atımızın eğerinde bizimle beraber geliyor. Ben hayatımın akışı, imtihanları, müdahil olan insanları ne kadar değişse de bu halin hüznünü hiçbir kuytuda yeterince damıtamıyorum...